ติ้ง ติ่ง ติง ติง ตะ ริง ติง
เสียงไรเนี่ย รบกวนแต่เช้าเลย (ลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น โหยง่วงชมัด) อ้อ เสียงนาฬิกาปลุกในมือถือน่ะเอง อ้อเรานอนอยู่ที่โรงแรม NB ที่อุดรฯ นี่ ไม่ใช่เตียงนอนที่บ้านสะหน่อย กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย อืม ตีห้า
ข้อความข้างบนผู้เขียนนึกอยู่ในใจนะจ๊ะ หลังจากตื่นนอนขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ 2552 เพื่อนร่วมเดินทางทั้งสอง (พี่นิและป้าศรี) และผู้เขียนก็รีบกุลีกุจออาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกมาสถานีขนส่งแห่งที่ 1 ในตัวเมืองอุดรฯ มารอเพื่อนร่วมทางที่เดินทางด้วยรถโดยสารที่จะมาถึงเช้านี้ จะได้นั่งรถ interbus เที่ยวแรกแปดโมงเช้าไปเวียงจันทน์ไปด้วยกัน
ข้อความข้างบนผู้เขียนนึกอยู่ในใจนะจ๊ะ หลังจากตื่นนอนขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ 2552 เพื่อนร่วมเดินทางทั้งสอง (พี่นิและป้าศรี) และผู้เขียนก็รีบกุลีกุจออาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกมาสถานีขนส่งแห่งที่ 1 ในตัวเมืองอุดรฯ มารอเพื่อนร่วมทางที่เดินทางด้วยรถโดยสารที่จะมาถึงเช้านี้ จะได้นั่งรถ interbus เที่ยวแรกแปดโมงเช้าไปเวียงจันทน์ไปด้วยกัน
เราสามคนมาถึงสถานีขนส่งจังหวัดอุดรฯ ประมาณหกโมงเช้าเศษๆ พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระคนละใบ ซึ่งกระเป๋าของผู้เขียนเป็นได้ทั้งเป้ และกระเป๋าลากในคราวเดียวกัน ทำให้สะดวกสบายเป็นที่ยิ่ง เดินมาถึงตรงช่องขายตั๋วก็ยังไม่เห็นคนขายมาเปิดช่องขายตั๋วสำหรับรถเที่ยวแรกที่จะไปเวียงจันทน์เลย (ออกเวลา 8.00 น. โปรดดูรูปข้างบนประกอบ) เราสามคนก็เลยไปหาอะไรใส่ท้องตอนเช้าก่อน เดินไปเดินมาแถวนั้นก็หาได้แค่หนึ่งร้าน เพราะร้านอื่นยังไม่เปิดเพราะเช้าจัด เลยเดินเข้าไปสั่งข้าวขาหมูคนละจาน (ซึ่งคนขายแกก็บรรจงมากในการเลาะขาหมู กว่าจะได้กิน เฮ้อ) จากนั้นพี่นิและป้าศรีสั่งกาแฟโบราณจากลุงขายกาแฟรถเข็นหน้าร้านข้าวมาอีกคนละแก้ว (อืมกาแฟก็หอมยั่วใจดี แต่ผู้เขียนไม่สั่งทั้งที่อยากกินมากรวมทั้งป้าสมศรีก็คะยั้นคะยอให้สั่งมากินเป็นเพื่อน เดี๋ยวจะเฉลยให้ฟังตอนหน้าว่าทำไมถึงต้องตัดใจทั้งที่อยากกินมาก)
เสร็จแล้วเราเดินไปที่ช่องขายตั๋วอีกครั้ง อืมดีเลยตอนนี้มีคนมานั่งขายตั๋วแล้ว เราเลยเดินไปเพื่อจะซื้อตั๋วให้ตัวเอง รวมทั้งจะซื้อให้เพื่อนร่วมทางที่กำลังจะเดินทางมาถึงโดยรถโดยสาร ปรากฏว่าเขาขายให้ 1 คน 1 ใบ พร้อมทั้งให้แสดงพาสปอร์ตด้วย ใครไม่มีก็ไปไม่ได้ และถ้าคิดจะทำใบผ่านแดนที่อุดรฯ เนี่ยก็ทำไม่ได้ต้องไปทำที่หนองคาย เราสามคนก็รีรีรอรอเพื่อนที่กำลังเดินทางมา ส่วนป้าสมศรีก็โทรเช็คกับพี่วัฒน์ว่าขณะนี้มาถึงไหนแล้ว พี่วัฒน์บอกมาว่าเข้ามาถึงตัวเมืองอุดรฯแล้ว เราสามคนที่รออยู่ก็เลยตัดสินใจไปซื้อตั๋วเพราะแน่ใจแล้วว่า พี่ๆ ที่เหลืออีกสามคนเดินทางมาทันรถที่จะออกไปเวียงจันทน์รอบเช้านี้แน่ และประมาณอีก 15 นาที รถที่มาจากกทม. ก็เดินทางมาถึง
ตกลงเราทั้ง 6 คน เดินทางออกจากอุดรฯ ตรงเวลาเป๊ะๆ คือ 8 โมงเช้า โชคดีที่พี่วัฒน์ พี่หวาดและพี่อ้อย เดินทางมาทันก่อนที่ตั๋วจะขายหมด เพราะหลังจากที่พี่สามคนนั้นซื้อเสร็จไม่ทันเท่าไหร่ เขาก็ปิดช่องขายตั๋ว ดังนั้นจึงขอเตือนผู้ที่สนใจจะเดินทางแบบเดียวกับพวกเรา กรุณารีบไปต่อคิวซื้อตั๋วแต่เนิ่นๆ เพราะแต่ละรอบมีรถแค่คันเดิยว หากท่านพลาดเที่ยวนั้นก็ต้องรอไปอีกประมาณสองชั่วโมง
เราใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงก็มาถึงตลาดเช้าที่เมืองเวียงจันทน์ เย้ เย้ เย้ ขอทักทายหน่อย สะบายดีเวียงจันทน์ (สวัสดีเวียงจันทน์) อันที่จริงระยะทางจากอุดรฯ ไปเวียงจันทน์ไม่ไกลเท่าไหร่เลย แต่เราเสียเวลาไปมากที่ด่านตรวจคนออกเมืองของไทยและเข้าเมืองของลาว เพราะเป็นช่วงวันหยุดยาวทำให้คนเข้าไปเที่ยวลาวเยอะมาก ดังนั้นคิวที่รอประทับตราก็เลยยาวมาก อ้อ สำหรับค่านตรวจคนเข้าออกเมืองของฝั่งลาว ท่านต้องเตรียมสตางค์จ่ายค่าธรรมเนียมด้วยนะจ๊ะ ซึ่งเป็นค่าล่วงเวลาในกรณีที่ท่านเดินทางเข้าไปในวันหยุดและนอกเวลาราชการ รู้สึกจะประมาณ 25 บาท เป็นเงินกีบก็น่าจะประมาณ 5000 กีบได้มั้ง
เราใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงก็มาถึงตลาดเช้าที่เมืองเวียงจันทน์ เย้ เย้ เย้ ขอทักทายหน่อย สะบายดีเวียงจันทน์ (สวัสดีเวียงจันทน์) อันที่จริงระยะทางจากอุดรฯ ไปเวียงจันทน์ไม่ไกลเท่าไหร่เลย แต่เราเสียเวลาไปมากที่ด่านตรวจคนออกเมืองของไทยและเข้าเมืองของลาว เพราะเป็นช่วงวันหยุดยาวทำให้คนเข้าไปเที่ยวลาวเยอะมาก ดังนั้นคิวที่รอประทับตราก็เลยยาวมาก อ้อ สำหรับค่านตรวจคนเข้าออกเมืองของฝั่งลาว ท่านต้องเตรียมสตางค์จ่ายค่าธรรมเนียมด้วยนะจ๊ะ ซึ่งเป็นค่าล่วงเวลาในกรณีที่ท่านเดินทางเข้าไปในวันหยุดและนอกเวลาราชการ รู้สึกจะประมาณ 25 บาท เป็นเงินกีบก็น่าจะประมาณ 5000 กีบได้มั้ง
เอาละ แล้วเจอกันตอนหน้านะจ๊ะ มาติดตามต่อไปว่า 6 คนนี้จะทำอะไรต่อ และจะไปหลวงพระบางกันยังไง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น